Jak zostać babcią i nie zwariować?

Babcia Teddy, tak to ja. Jestem babcią 5-letniej Paulinki i 2-letniego Piotrusia. Dlaczego Teddy? Bo tak nazwała mnie moja wnuczka i tak już zostało.To ja zaszczepiłam w niej miłość do świnki Peppy, a ponieważ ukochaną maskotką Peppy był miś Teddy to pewnie dlatego zostałam tak nazwana, z czego jestem niezmiernie dumna.
Czy czuję się babcią? Tak w 100% całym sercem i całą sobą. Czy czuję się stara? Absolutnie  nie, w głowie mam dalej naście lat. No tak, w głowie naście lat, ale niestety w biodrach już nie.  Kiedyś wybraliśmy się z dziadkiem Darkiem na wycieczkę, na skarpie przy ogrodzeniu był ładny widok i dziadek chciał zrobić mi zdjęcie. Pomyślałam,  wskoczę na ogrodzenie, będzie lepsze ujęcie. Wskoczę to jednak za dużo powiedziane "koziczka" z mojej głowy przegrała z przyciąganiem ziemskim, niestety.
Moje wnuki mieszkają w Norwegii, ja w Belfaście dlatego nie możemy przebywać ze sobą tyle, ile byśmy chcieli, ale ktoś wymyślił Skypa, cudowną aplikację, dzięki której mogę nie tylko rozmawiać z wnukami, ale także je widywać. Ostatnio Paulinka zapytała mnie: Babciu, czy Ty jesteś stara? Hmm, więc spytałam ją, co ona o tym sądzi i odpowiedziała mi ze szczerością pięciolatki: Nie bardzo. I tego się trzymam.  No tak, ale nie o tym miałam pisać, mam przecież doradzić Wam drogie babcie jak nie zwariować na punkcie wnuków. Pamiętam, jak moja mama została babcią, to powiedziała mi, że dzieci kocha się bardzo, ale przy wnukach to już kompletnie się odlatuje. Dziś dokładnie wiem, co miała na myśli. Gdy człowiek spojrzy w te okrągłe oczęta, gdy usłyszy piskliwy szczebiot, albo gdy zobaczy te łzy jak grochy, to już przepadł.                                                                Tak więc wracając do tematu, drogie babcie, wariujmy na punkcie tych naszych wnusiów, rozpieszczajmy je, kochajmy ponad wszystko, w końcu kto jak nie my? Przecież mama wie dużo, tata jeszcze więcej, ale babcia, babcia wie wszystko i to najlepiej.